“Nu ik de hele galerij weer zie, gaat mijn aandacht naar andere foto’s dan destijds. Want toen keek ik veel meer naar Evi alleen. En zag ik dingen bij en aan mezelf die lastig zijn (post partum). Vond ik bijvoorbeeld de detailfoto’s van haar handjes enzo er minder uitspringen. En dat komt natuurlijk omdat het op dat moment bekend was. En nu is het zoooooo ver weg en worden die foto’s toch belangrijker en mooier omdat je het moment hebt bevroren. En je dat dus echt gewoon vergeet en/of een beetje kwijtraakt. En ik zie nu geen dikke buik of plofkip meer bij mezelf, maar een hele trotse moeder die nu wenst nog heel even terug te kunnen naar dat moment. Kortom: janken dit. Again. Je flikt het gewoon een jaar na de shoot nog een keer.”